Moderne Halloweenvieringen hebben hun wortels in de Keltische volken uit voorchristelijke tijden.
Lang geleden vierden de Kelten in de laatste nacht van oktober het feest van Samhain, Zomereinde.
De priesters, Druïden, volvoerden ceremoniën om dank te zeggen en eer te brengen aan de zon.
Maar het had ook een donkere kant: Samhain was ook het begin van de winter, een tijd vol angst, als boze geesten, natuurkrachten en heksen onheil brengend over de aarde zwierven. Dus ontstaken Druïdenpriesters grote vuren en volvoerden magische riten om deze donkere, bovennatuurlijke krachten af te wenden of te sussen.
Toen de Romeinen kwamen brachten ze hun oogstfeest mee, dat met gaven van appels en noten eer bracht aan de godin Pomona. De twee feesten gingen op den duur in elkaar op.
Toen nog later het christendom kwam, nam het langzamerhand de plaats in van de Romeinse en Druïdische religies.
1 November, Allerheiligen, was toegewijd aan alle gestorven Martelaren en Heiligen. Het werd genoemd “All Hallows Day”. De avond ervoor was een avond van gebed en voorbereiding en werd genoemd “All Hallows Eve”, de vooravond van Allerheiligen, de “Holy Evening”, later afgekort tot “Halloween”.
Vele eeuwen bleef echter de angst voor het bovennatuurlijke sterk. Tijdens de Middeleeuwen werden dierpakken en angstwekkende maskers gedragen als bescherming tegen de boze krachten van Halloween. Magische woorden en amuletten werden gebruikt om onheil te bezweren, en iedereen geloofde dat er heksen op bezemstelen rondvlogen.
Waarzeggerij was populair, en toekomstvoorspellen met noten en appels was zelfs dusdanig populair dat Haloween soms nog steeds bekend is als “Nutcrack Night” of “Snap-Appel Night”, Notenkraaknacht of Appelbijtnacht.
Nu hebben christenen geleerd inplaats van amuletten te gebruiken te bidden om de krachten van de duisternis te overwinnen. En de diepe en èchte betekenis van All Hallows Eve, de vooravond van Allerheiligen, mag niet vergeten worden. Als christenen wenden we ons tot Christus als we gedenken en dank zeggen voor onze beminden en voor anderen die ons voorgegaan zijn door de poort van de dood.
Naar: St.Nicolas Cranleigh Parish Chusch Magazine. Oktober 2016
(met dank aan Jaap Buijs)